отгадать загадку. як тая рэч завецца што цэлы год личыць и не коли не сабъецца

Не выйшаў ты і ў гэты раз


Мяне спаткаць, паднесці рэчы...


Ля весніц, толькі зноў твой вяз


Крануў галінкамі за плечы.


Ты мне не падасі рукі,


Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.


Ці бачыш, вырас сын які?


Скажы хоць слова для прывета.


А я... чакаў з усіх дарог


Цябе ў сорак чацвёртым... летам


Калоны ні адной не мог


Я прапусціць з ахапкам кветак.


Хацелася пачуць: "Сынок..."


Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"


Бацькоўскім быў мне кожны крок…


Усё ішлі, ішлі салдаты...


Каторы раз сыходзіў снег...


Дамоў вярнуліся суседзі.


Я кожнаму насустрач бег


І чуў кароткае: "Прыедзе..."


Калі ў крыўдзе мне сябры


Гразіліся бацькамі,


Тады хацелася наўзрыд


Заплакаць шчырымі слязамі.


Не плакаў я - усім на злосць.


Бо ў хаце быў адзін - мужчына.


Не йшоў ты...


Маці маладосць


Глыбей заворвалі маршчыны.


І зараз еду я здалёк,


Чакаю ўсё - зайду, а маці


Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?


Вось наша ўся сямейка ў хаце..."


Паверыць цяжка мне таму,


Што больш не прыйдзеш ты дадому.


А шапку я заўжды здыму


Перад магілай невядомай.

спалохаўшыся што тая са сваімі добрымі дзіцячымі намерамі можа сказаць што яшчэ непатрэбнае. Калі вецер зносіў апошнія хмары і ў сінім небе з'яўлялася лагоднае сонца тады вальней дыхалася.

і гэта бачна ў гэтым вершы.

Гэты верш аб простым людскім шчасці. Аб тым, што шчасце складаецца не з чаго та звышнатуральнага, а з простых цудоўных рэчаў якія існуюць у паўсюдзённым жыцці.

Мне здаецца, што гэты верш цікавы тым, што ён напісаны ў форме звароту да чытача.

Я прапаную прачытаць гэты верш сваім родным, сябрам і наогул усім чытачам. Таму што, гэты верш не пакіне нас, чытачоў, абыякавамі. Асабіста мне верш многае даў і для разумення паэзіі Максіма Танка вытокаў яго непаўторнага таленту, і для больш глыбокага роздуму аб прызначэнні паэта, песняра бацькаўшчыны - нашай роднай Беларусі.