невяличкае апавядане на тэму "Я люблю зиму"

+ 0 -

Sedoy4

19 нояб. 2016 г., 10:10:03 (7 лет назад)

Узімку дрэвы, якія так весела шумяць сваімі кронамі летам, стаяць зусім голыя. Цёмныя, амаль чорныя ствалы, цёмныя галінкі. Здалёк лес здаецца нерухомай чорнай паласой на белым фоне снежнага поля і неба. Калі падысці бліжэй, то лес становіцца празрыстым. Дрэвы злёгку храбусцела сваімі тонкімі галінкамі на марозе. Жыццё ў лесе замірае зімой. Прыходзіш у лес і такое адчуванне, быццам нікога няма ў лесе. Уся прырода нежывая.Але гэта не так. І заячыя сляды бачныя на снезе. І чорныя вароны скачуць па галінках. І дзяцел у чырвонай шапачцы латашыць з усіх сіл па ствале дрэва: там, пад карой, знаходзіць ён схаваў на зіму насякомых - свой корм. А стук гэты разносіцца на ўвесь лес, нібы хоча ўсім данесці, што ёсць у лесе жывыя істоты, жыццё ў лесе працягваецца, нягледзячы на сцюжу. Зайцы таксама знаходзяць корм на дрэвах: калі не могуць знайсці нічога пад снегам, муляла кару осинок. Не самая лепшая ежа для зайчыка, а ўсё ж лепш, чым зусім нічога.А для кагосьці дрэва - гэта домік. Вавёрачка нарабіла сабе жыллё ў старым дупле, загадзя нацягаў туды і арэхаў, і грыбоў. Ды і ў самім дрэве незаўважна для нашага вока цепліцца жыццё, бягуць па яго ствала пад цёмнай карой жыццёвыя сокі. Толькі прыгрэе сонца і пабягуць яны яшчэ хутчэй. І тады набухнут і лопнуць ныркі, з'явяцца далікатныя зялёныя лісточкі, зазеленеет крона. Заспяваюць птушкі. І ўсім будзе ясна: ніколі жыццё і не знікала. Проста спаў зімой лес, дрэвы спалі.