Прылады працы(орудия труда) в поэме "Новая зямля".Желательно больше 10 примеров и желательно быстро
5-9 класс
|
Я тебе название и определение
Граблі
Phmnoeenal breakdown of the topic, you should write for me too!
That's an inenoigus way of thinking about it.
It's a real plrseuae to find someone who can think like that
Другие вопросы из категории
Читайте также
час у чалавечым веку. 3. Пешы () коннаму не таварыш. 4. Хата () як шклянка. 5. Сказаць и пачуць () гэты шчасце бадай. 6. Багушэвич () бястрашны заступник и абаронца прыгнечанага працоунага чалавека и абяздоленага народа. 7. А чалавек вы, мяркуючы па усим,() близки да мастацтва. 8. Мова зямли () памятка гисторыи.9. Я() новая прад яваю вясны. 10. Кажа ,дарэчы, што зубр () гэты лясны великан. 11. Воран касцей не занясе () недасягальна далёка. 12. Гарачая галава () палки,гарачы чалавек.
ХлебХлеб у хаце беларуса — гаспадар, у працы — сябра, а ў да-розе — таварыш.Ён галоўны на нашым стале. Беларусы заўсёды ставіліся да хлеба з вялікай павагай і пашанай.Для беларусаў вялікім грахом лічылася скідваць на падлогу хлебныя крошкі. Мы іх акуратненька збіралі, елі самі ці адда-валі птушкам.У Старажытным Егіпце сонца, золата і хлеб абазначаліся ад-ным значком — кружочкам з кропкаю ў ім. Сонца, золата і хлеб. Усё самае важнае. I ў нас гэтак лічылася. Толькі парадак быў крыху іншы: хлеб, сонца, золата. Бо словы «жыта» і «жыццё» маюць у беларусаў адзін і той жа корань.У беларусаў быў культ зерня, і людзі пакланяліся яму. Мы заўсёды помнілі, што кожнае зернетка старэйшае за нас, і ведалі, што яно вечнае. Яно тысячагоддзямі захоўвае ў сабе жыццё. Заўсёды гатова нарадзіць колас. Зярняты, знойдзеныя ў грабні-цах фараонаў, праз тысячы гадоў кінутыя ў зямлю, прарасталі і давалі ўраджай.
яшчэ летняе сонца толькі-толькі выглядала першымі праменямі з-за далягляду...Неўзабаве праз нейкія пятнаццаць-дваццаць хвілін луг уквеціўся людскімі постацямі і свежыя духмяныя пракосы роўныя і шырокія ляглі ў поперак яго. Часам каса ўзнятая кім-сьці каб памянціць так адлюстоувала сонца, што здавалася нібыта яркая маланка пранізвала паветра над лугом.
Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта схіліўшы амаль да зямлі ядраныя вазкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бора гарачы водар смалы змешанай з хмельным пахам спелай збажыны і разносіў яго на вакаліцы. Жытневыя хвалі не спяшаючыся збяглі з узгорку набягалі адна на адну і разбіваючыся ў нізіне адступалі назад заспакоеныя на нейкі момант.