Водгук па Санету Максима Багдановича!
5-9 класс
|
Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.
Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. Усё ў пылу.. Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта!
Другие вопросы из категории
6-10 предложений
Читайте также
яецца вата. Уцякала зіма ад вясны, Уцякала па рэках, азёрах, Лёд затрэскаў, закрэктаў, заныў, Здрадзіў лёд – і вада на прасторы. Толькі звон крыгалому ачах – Брод шукаюць бярозы-бяглянкі I трымаюць на ніцых плячах, Як дзяцей палахлівых, бусьлянкі. А вясна даганяла зіму; Заяц скочыў у лужу блакіту, Бо на хвост наступіла яму, I пралескі распырскаў, раскідаў. I ўцякала зіма ад вясны, Пад нагамі ламачча затлела, Парастрэсла па сьцежках лясных Сьнег апошні свой з ландышаў белых. Уцякала зіма ад вясны – Уцякала...
апоуначы, на вока, урассыпную, упустую, дзе-нiдзе, па-руску, у адкрытую